ၾကံဳဆံုရမည့္ ေန႔တစ္ေန႔

ငါဟာ ေခၚသံကို
စိတ္မရွည္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့တယ္။

ႏွစ္၊လ၊ရာသီ
ၾကာရွည္ျမင့္စြာ
ျပင္ဆင္လာျပီးတဲ့ေနာက္မွ
သည္တခဏေလးကို
ငါ....ဘာေၾကာင့္မ်ား စိတ္မရွည္နိုင္ရသလဲ။

ကိုယ့္ေရွ႕မွာ...
ကိုယ့္ေနာက္မွာ...
ကိုယ့္ေဘးပတ္လည္မွာ...
စိတ္မရွည္တဲ့မ်က္နွာနဲ႔
လူေတြဟာ လူေတြဟာ...
ေခၚသံကိုသာ နားစြင့္ေနၾကတယ္။

ေဟာ...
ငါ့နာမည္ကို ေခၚသံပါလား...
ရင္ခုန္သံေတြ
ဆူညံလာတယ္။
ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ
ေအးစက္လို႔လာတယ္။
နားသယ္ဆံစမွာ
ေခြ်းတစ တြဲခိုလာတယ္။

ေရွာင္လႊဲလို႔မရတဲ့
သည္ခဏအခ်ိန္ကေလးအတြင္း
ဘယ္လိုပင္ အားတင္းေပမယ့္
နွေျမာတသျခင္း ျမားတံေတြက
ငါ့ႏွလံုးသားမွာ
ေနရာမလပ္ စူးဝင္ နွိပ္စက္လို႔ေနေလရဲ့။

အဆံုးမေတာ့
ငါဟာ...တုန့္ဆိုင္းေလးလံေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ပဲ
သူ႔ေရွ႕ေမွာက္အေရာက္
ၾကိဳးစားျပီး ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ပါတယ္။

ကမာၻေလာကၾကီးက
အသံဗလံေတြ အားလံုးဟာ
အဲသည္တခဏမွာ
ျငိမ္က်သြားတယ္လို႔လည္း ငါထင္လုိက္မိပါရဲ့။

ေခၚသံရွင္ဟာ
ငါ့မ်က္နွာကို
တစ္ခ်က္သာၾကည့္ျပီး
အေပၚစီးေလသံနဲ႔ ေမးခြန္းထုတ္လုိက္တယ္။

“အခြန္ေဆာင္မွာလား။ သက္တမ္းတိုးမွာလား”...... တဲ့။

forward ေမးတစ္ခုကေန ရတဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ အားလံုးဖတ္ရေအာင္ေဝမွ်ေပးလိုက္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ မလြဲမေသြ ၾကံဳဆံု ရမယ္ ေန႔တစ္ေန႔ ပါခင္ဗ်ာ။။။

“အခြန္ေပးျခင္း ဆင္းရဲျခင္း ကင္းလြတ္ၾကပါေစ။
ေခါင္ပံုျဖတ္ျခင္း အခ်င္းခ်င္း ကင္းလြတ္ၾကပါေစ။”

ဆက္ဖတ္ပါ...

ျပန္ေခါက္ထားပါ...