လြတ္လပ္ေသာ စိတ္ ( ၄ )

လြတ္လပ္တဲ့သူဟာ တန္ေအာင္လုပ္ျပီး ယူတယ္

တန္ေအာင္အလုပ္မလုပ္ပဲ တစ္စံုတရာကို ရဖို႔ ဆုေတာင္းတာဟာ

တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္လြန္းတဲ့ ဆႏၵပဲ။ ကိုယ္က တန္ေအာင္မလုပ္ပဲနဲ႔

မ်ားမ်ားလိုခ်င္ျပီး ဆုေတာင္းတာဟာ ေလာဘ အင္မတန္ၾကီးတဲ့စိတ္ပဲ။

တန္ေအာင္မလုပ္ပဲ လိုခ်င္တာဟာ မလြတ္လပ္လပ္တဲ့စိတ္ထား ျဖစ္တယ္။

တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက တစ္ခုခုကို ေတာင္းရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔

ေတြးၾကည့္လုိက္ပါ။ ေတာင္းေနတဲ့ အမူအရာကိုလည္း စိတ္ထဲမွာ မွန္ၾကည့္ပါ။

ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့စိတ္လား။ ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့ အမူအရာလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို

အဲဒီေနရာမွာ ထားရင္ ကုိယ့္ဘဝ ဘယ္လုိျဖစ္လာမလဲ။ တစ္ကယ္ ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့

ဘဝကိုရနိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကိုယ္ ဘယ္လုိလူ ျဖစ္ခ်င္သလဲ။

ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိေနတဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ မေတာင္းပါနဲ႔။

"ယာစံ အပၸိေယာ ေဟာတိ။" ေတာင္းေသာသူသည္၊

မခ်စ္မႏွစ္သက္ျခင္းကို ခံရသူျဖစ္၏။

ငါလိုခ်င္တာရဖို႔ တန္ရာ တန္ေၾကးကိုေပးမယ္ ဆိုတဲ့စိတ္ကို ပီပီျပင္ျပင္

ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါ။ အဲဒီလို ဆံုးျဖတ္လိုက္တာနဲ႔ စိတ္မွာ

သတၱိတစ္မ်ိဳး ျဖစ္လာမယ္။ စြမ္းအားတစ္မ်ိဳး ျဖစ္လာမယ္။

အလကား လိုခ်င္တဲ့စိတ္ဟာ ကိုယ္ကိုယ္ကို

မယံုၾကည္တဲ့စိတ္ျဖစ္တယ္။ တည့္တည့္ေျပာရရင္ သူေတာင္းစားစိတ္ ျဖစ္တယ္။

အလားကားလုိခ်င္တဲ့သူဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကိုယ္ အဆင့္အတန္း

အနိမ့္ဆံုးေနရာကို ခ်ထားလုိက္ျပီး။ (စာေမးပြဲ ခိုးေျဖတာလည္းအတူတူပဲ....။

အင္မတန္ အဆင့္ အတန္း နိမ့္သူေတြ စာေမးပြဲ ခိုးေျဖၾကတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ကို

မယံုၾကည္တဲ့သူေတြ စာေမးပြဲ ခိုးေျဖၾကတယ္။ အဲ့ဒီလုိ အလကား လိုခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔

တစ္သက္လံုး ေနသြားတဲ့သူဟာ ကိုယ္ဘဝကို တကယ္ ေက်နပ္မႈ ရမလား။

တနည္းအားျဖင့္ အလကားလုိခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ျဖစ္သြားတယ္။)

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကိုယ္ တကယ္ေလးစားတဲ့သူ တန္ဖိုးထားတဲ့သူ

ယံုၾကည္တဲ့သူဟာ အလကား မလိုခ်င္ဘူး။ တန္ရာတန္ေၾကး ေပျပီးမွ လုိခ်င္တယ္။

အလကားယူရရင္ အေၾကြးတင္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ အေၾကြး

တင္ေနတဲ့ သူဟာ ေၾကြးရွင္ကို ျမင္ရရင္ ေအာက္ၾကိဳ႔ရတယ္။ အဲ့ဒါ မတန္ဘူး။

လူေတြကို ေအာက္ၾကိဳ႕တတ္တဲ့စိတ္ကို မေမြးပါနဲ႔။ "လူေအာက္ၾကိဳ႕လို႔ လူပိ

မေသဘူး" လို႔ ေျပာၾကတယ္။ လူပိေတာ့ မေသပါဘူး။ ဂုဏ္ကိုေတာ့ ခြစီးထားတာ

ခံရလိမ့္မယ္။

ေလးစားပါ ေအာက္မၾကိဳ႕ပါနဲ႔။ ဘားမွမလိုခ်င္ပဲနဲ႔ ေလးစားမွ တကယ္

ေလးစားတာ။ လုိခ်င္လို႔ ေလးစားတာက ေလးစားဟန္ေဆာင္တာ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကိုယ္ တကယ္ေလးစားတဲ့သူဟာ လုိခ်င္စိတ္နဲ႔

မဆက္ဆံဘူး။ တန္ရာတန္ေၾကးေပးျပီး ဆက္ဆံတယ္။ သူ ရသင့္တာ သူ႔ကို ေပးျပီး

ကိုယ္ ရသင့္တာကို ယူတယ္။ ကိုယ္က သူ႔ကို ေလးစားတယ္။ သူက

ကိုယ့္ကိုေလးစားတယ္။ အဲ့ဒါဟာ တရားတယ္။ မွ်တတယ္။ လြတ္လပ္တယ္။

အဲ့ဒီလိုလူေတြဟာ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္း အက်ိဳးျပဳတယ္။

ခုိင္းျပီး တန္ေအာင္ မေပးတဲ့သူနဲ႔ တန္ေအာင္ မလုပ္ပဲ မ်ားမ်ား

လုိခ်င္တဲ့သူေတြဟာ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကို ဖ်က္ဆီးတဲ့သူေတြပဲ။

တန္ရာတန္ေၾကးကို ေပးမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ ရွိသူေတြဟာ

ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ တန္ရာတန္ေၾကးကို ေပးၾကစို႔။

နည္းနည္းေပးျပီး မ်ားမ်ားလိုခ်င္တဲ့ စိတ္ဟာ တရားမွ်တမႈကို

တန္ဖိုးမထားတဲ့စိတ္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကိုယ္ မယံုၾကည္တဲ့သူဟာ

ေအာင္ျမင္ၾကီးပြါးတဲ့သူ မျဖစ္နို္င္ဘူး။ တရားမွ်တမႈကို တန္ဖိုးမထားတဲ့သူဟာ

လြတ္လပ္တဲ့သူ မျဖစ္နို္င္ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ တန္ေအာင္မလုပ္မလုပ္ပဲနဲ႔ မ်ားမ်ား

လုိခ်င္တဲ့သူဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့သူ လြတ္လပ္တဲ့သူ မျဖစ္နိုင္ဘူး။

တန္ေအာင္လုပ္ျပီးမွ ဆုေတာင္းပါ။ အမွန္ေတာ့ တကယ္

တန္ေအာင္လုပ္တဲ့သူဟာ ဆုေတာင္းေနစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။

သဘာဝတရားဟာဆုေတာင္ေနတာကို မေစာင့္ေနပါဘူး။ သူ႔သဘာဝ

ေၾကာင္းအက်ိဳးအတိုင္း လုပ္သင့္တာကို လုပ္ရင္ ရသင့္တာကို ရပါတယ္။

ဆုေတာင္းတာ သိပ္မ်ားေနတဲ့သူဟာ ဆုေတာင္းျပည့္တဲ့သူ မျဖစ္နိုင္ဘူး။

ဘယ္သူက ေပးမွားလဲ။ ေပးမယ့္သူ မရွိပါဘူး။ ဆုေတာင္းတယ္ ဆိုတာကိုယ့္စိတ္ကို

ကိုယ္ လမ္းတည့္ေပးလုိက္တာပဲ။ ကိုယ္ဘာကို လိုခ်င္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္စိတ္ကို

တိတိက်က် ေျပာလုိက္တာပဲ။ ငါဟာ နည္းနည္း လုပ္ျပီး မ်ားမ်ား လုိခ်င္တဲ့့သူလား။

ဒီေမးခြန္းကို ေလးေလးနက္နက္ ေမးပါ။ ထီထုိးတာဟာ နည္းနည္းေပးျပီး

မ်ားမ်ားလိုခ်င္တဲ့ စိတ္ပဲ။ လူတိုင္း အလုပ္မလုပ္ပဲနဲ႔ ထီထိုေနရင္ ၾကာရင္

ဘာျဖစ္မလဲ။ လူတုိင္း မြဲသြားမွာပဲ။ ထီထိုးဟာ productive ျဖစ္တဲ့ အလုပ္

မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းတဲ့ပစၥည္းတစ္ခု ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္တာဟာ

ကိုယ္အတြက္လည္း အက်ိဳး ရွိတယ္။ အမ်ားအတြက္လည္း အက်ိဳးရွိတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လူ႔အသုိင္းအဝိုင္ကို အက်ိဳးျပဳတယ္။ စာသင္ေပးတာ

ေဆးကုေပးတာလည္း လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကို အက်ိဳးျပဳတယ္။ ပစၥည္းေတြကို

ဝယ္ခ်င္တဲ့သူေတြ အဆင္ေျပေအာင္ (အေလးမခိုးပဲ၊ ေတာင္းမခိုးပဲ)

ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေရာင္းတာ အက်ိဳးျပဳတဲ့ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ ခရီးသည္ေတြကို

လုိရာခရီးကို အဆင္ေျပေျပ စိိတ္ခ်မ္းသာ ကုိယ္ခ်မ္းသာစြာ

ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးတာ အက်ိဳးျပဳတဲ့ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ ထီထိုးတာ ဘယ္လုိ

အက်ိဳးျပဳလဲ။ နည္းနည္းေပးျပီး မ်ားမ်ားလိုခ်င္တာ အက်ိဳးျပဳတဲ့ စိတ္ထား

မဟုတ္ဘူး။ လူငယ္ေတြ ဒါကို ေလးေလး နက္နက္ စဥ္းစားေစခ်င္တယ္။

တန္ေအာင္လုပ္ျပီး ရေအာင္ယူမယ္ လုိ႔တကယ္ဆံုးျဖတ္ထားရင္

လုပ္လည္း လုပ္ျဖစ္မယ္။ ရလည္းရမယ္။ ဒီနည္းနဲ႔မွ မရရင္ တျခား ဘယ္လုိ နည္းနဲ႔

ရေအာင္လုပ္မလဲ။ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့နည္း ရွိေသးသလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကိုယ္

ေလးစားတဲ့သူအဖို႔ေတာ့ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့နည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။

“တန္ရာတန္ေၾကး မေပးပဲ ဘယ္ေသာအခါမွာမွ ရေအာင္ မလုပ္ပါးဘူး။

ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ရတာက လြဲလို႔ တျခားနည္းနဲ႔ရတာကို ဘယ္ေတာ့မွ မလုိခ်င္ပါဘူး။

ကိုယ္ဂုဏ္သိကၡာကို ဘယ္ေတာ့မွ ေရာင္းမစားပါဘူး” လို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါ။ အဲ့ဒီလို

ဆံုးျဖတ္လုိက္ရင္ အဲ့ဒီ စိတ္ဓါတ္က ကိုယ္ လိုခ်င္တာရေအာင္

ေကာင္းတဲ့လုပ္နည္းကို ေပးပါလိမ့္မယ္။

ကိုယ္ လုိခ်င္တာ ရေအာင္ ကိုယ့္ကို လုပ္ေပးနို္္င္တာ ကိုယ့္ စိတ္ဓါတ္နဲ႔

ကိုယ့္ အရည္အခ်င္းပါပဲ။ ဒီစိတ္ဓါတ္ဟာ လြတ္လပ္တဲ့သူရဲ့ စိတ္ဓါတ္ပဲ။

ဒီလို လြတ္လပ္တဲ့စိတ္ဓါတ္မွ မရွိရင္ တျခားလြတ္လပ္မႈေတြနဲ႔

မထု္ိက္တန္ဘူး။ လြတ္လပ္စြာ မတရား လုပ္ကိုင္ခြင့္ဆိုတာ မရွိသင့့္တဲ့

လြတ္လပ္မႈပါ။ လြတ္လပ္စြာ ခိုးခြင့္ ဆိုတာ ရွိသင့့္သလား။ လြတ္လပ္စြာ ရိုးသားစြာ

လုပ္ကိုင္ခြင့္ဆိုတာ လူတုိင္းရသင့္တဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ပါ။ လြတ္လပ္စြာ ရိုးသားစြာ

လုပ္ကိုင္ခြင့္မွ မရွိရရင္ အဲဒီ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းဟာ ေကာင္းတဲ့အသိုင္းအဝုိုင္းလို႔

ဆိုနုိင္မလား။

အခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ့ မရိုးသားတာ လုပ္ခြင့္ရွိတယ္ ဆိုရင္ေကာ....

အဲဒီ အသိုင္းအဝိုင္းဟာ ေကာင္းတဲ့အသိုင္းအဝိုင္းလား။ တခ်ိဳ႕လူေတြ မရုိးသားတာ

လုပ္ခြင့္ရွိေနရင္ က်န္တဲ့သူေတြကို ပါ မရုိးသားတာကို လုပ္ခ်င္ေအာင္ နည္းေပး

သလုိ ျဖစ္ေနမယ္။ မရုိးသားတဲ့သူေတြ မ်ားလာရင္ တကယ္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ

ရမလား။

မရိုးသားတဲ့နည္းနဲ႔ ရေအာင္လုပ္ခ်င္တဲ့သူဟာ ဘယ္လုိ

လြတ္လပ္မႈမ်ိဳးနဲ႔ ထုိက္တန္သလဲ။ လြတ္လပ္စြာ မရိုးသားတာ လုပ္ခြင့္

ေပးရမလား။ လြတ္လပ္စြာ ရိုးသားစြာ လုပ္ခြင့္ေပးပါ။ အဲဒီလိုဆိုရင္ မရိုးသားတာ

လုပ္တဲ့သူေတြ နည္းသြားလိမ့္မယ္။ လြတ္လပ္စြာ ရိုးသားစြာ လုပ္ခြင့္မရရင္

လူမ်ားစုဟာ မရိုးသားတာကို လုပ္မိလိမ့္မယ္။ မရိုးသားတာကို ဘယ္ေတာ့မွ

မလုပ္ဘူး ဆိုတဲ့သူဟာ လူနည္းစုေလးပါ။


ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက