ေျမာက္၀င္႐ုိးစြန္းမွာေနတဲ့ ပိုလာ၀က္၀ံရဲ႔ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ၾကားဖူးပါသလား....?
ေအးခဲတဲ့ ေျမာက္၀င္႐ိုးစြန္းမွာ ပိုလာ၀က္၀ံေတြဟာ ဘုရင္တစ္ဆူလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ အက္စကီးမိုး လူမ်ဳိးေတြက ဘာမွ
အင္အားထုတ္စရာမလိုဘဲ အဲဒီ၀က္၀ံေတြကိုဖမ္းႏိုင္တယ္။
ဘယ္လိုဖမ္းသလဲဆိုေတာ့ အက္စကီးမိုးေတြက ဖ်ံတစ္ေကာင္ကို အရင္သတ္လိုက္ျပီး ဖ်ံရဲ႕ေသြးကို ပံုးတစ္ခုထဲ
ထည့္ထားလိုက္တယ္။ အသြားႏွစ္ဖက္ပါတဲ့ ဓါးေျမႇာင္ကို ေသြးထဲမွာ စိုက္ထားလိုက္တယ္။ အရမ္းေအးတဲ့အတြက္ ဖ်ံေသြးဟာ
အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ခဲသြားပါတယ္။ အဲဒီေအးခဲသြားတဲ့ ဓါးေျမႇာင္ပါတဲ့ ဖ်ံေသြးကို ပုံးထဲကထုတ္ျပီး ေရခဲျပင္မွာ ပစ္ထားလိုက္ရုံပါပဲ။
၀က္၀ံေတြက ေသြးအရမ္းၾကိဳက္တယ္။ အဲဒီအၾကိဳက္ကပဲ သူတို႔ကို ေသမင္းလက္ထဲ ေရာက္ေစခဲ့တယ္။ အနံ႔ခံေကာင္းတဲ့
သူတို႔ဟာ ေသြးညႇီန႔ံကို အေ၀းၾကီးကေတာင္ ရႏိုင္ပါတယ္။ အက္စကီးမိုးတို႔ ပစ္ထားတဲ့ ေသြးခဲကို ေျခရာခံျပီး ေတြ႔တာနဲ႔
အငမ္းမရ လွ်ာနဲ႔ စတင္လ်က္ပါေတာ့တယ္။ လ်က္ရင္း လ်က္ရင္း လွ်ာခဲသြားလည္း အစာေကာင္းကို လက္မလြတ္ခ်င္တာနဲ႔
ဆက္လ်က္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ခဲေနတဲ့ေသြးက ပိုခ်ဳိလာတယ္။ ပိုလတ္ဆတ္လာတယ္။ ပိုပူေႏြးလာတယ္ဆိုကို
သတိမထားမိေတာ့တဲ့အထိပါပဲ။
လ်က္ေလ အရသာရွိေလ၊ အရသာရွိေလ လ်က္ေလနဲ႔ သူတို႔ရဲ႔ေသြးကို သူတို႔ ေသာက္ေနမိမွန္းေတာင္ မသိၾကေတာ့ပါဘူး။
အေၾကာင္းက ေသြးခဲအလယ္မွာ စိုက္ထားတဲ့ ဓားက လ်က္ေနတဲ့ သူတို႔လွ်ာကို လွီးျဖတ္ေနခဲ့လို႔ပဲ။ အေအးဓာတ္ေၾကာင့္
ထံုေနတဲ့ လွ်ာက နာက်င္တာကို မခံစားမိေတာ့ဘူး။ အနံ႔ခံေကာင္းတဲ့ ႏွာေခါင္းက လတ္ဆတ္တဲ့ ေသြးန႔ံရေလ လ်က္ႏႈန္းက
ျမန္ေလေလ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေသြးကို ကိုယ္ျပန္ေသာက္ေနမိေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေသြးထြက္ လြန္ျပီး
မူးလဲသြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အက္စကီးမိုးေတြက သူတို႔ကို ဘာအင္အားမွ မသံုးဘဲ ဖမ္းလိုက္ရံုပါပဲ။
ဘ၀ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကို ရွာေဖြတဲ့အခ်ိန္မွာ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆေတြ လဲြမွားခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာလည္း
ပိုလာ၀က္၀ံနဲ႔ တူသြားႏိုင္တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႔လူေတြက အလုပ္ခ်ိန္ မ်ားမ်ားလုပ္ေလ ပိုေအာင္ျမင္ေလေလ ၀င္ေငြမ်ားမ်ား
ရေလေလလို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔မွာ အဲဒီေငြေၾကးကို ျဖဳန္းဖို႔ အခ်ိန္မရွိခဲ့ၾကဘူး။ တစ္ခ်ဳိ႔က အဲဒီေငြေၾကးကို
ဘယ္လိုသံုးရမယ္မွန္းမသိၾကဘူး။
၀င္ေငြမ်ားလာတာနဲ႔နည္းတူ တစ္ဖက္မွာလည္း တစ္ခ်ဳိ႔အရာေတြကို သူတို႔ဆံုး႐ႈံး ၾကရတယ္။ လူ႔ဘ၀ရဲ႔ တန္ဖိုးအရွိဆံုး
အရာျဖစ္တဲ့ မိသားစုနဲ႔အတူေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ ေႏြးေထြးတဲ့ မိဘေမတၱာငတ္ေနတဲ့ သားသမီးေတြ၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊
လူတစ္ဖက္သားကိုကူညီဖို႔အေရးဆိုတာကိုေတာင္သူတို႔ေမ့ေနခဲ့ၾကတယ္။
အေမရိကားရဲ႔ အပတ္စဥ္ ဂ်ာနယ္တစ္ခုက အျငိမ္းစားယူကုန္ၾကတဲ့ ထိပ္သီးစီးပြါးေရး ပညာရွင္ ဆယ္ဦးကို ေမးခြန္းေမးျပီး
စာရင္းလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေမးခြန္းက “ တကယ္လို႔ ဘ၀ကို အသစ္ျပန္စရရင္ သင္အေမွ်ာ္လင့္ဆံုးနဲ႔ လက္မလြတ္ခ်င္ဆံုးအရာက
ဘာလဲ” တဲ့။ ပညာရွင္ ခုႏွစ္ဦးက တူညီတဲ့ အေျဖကိုေပးခဲ့ပါတယ္။ အေျဖက “ တကယ္လို႔ ဘ၀ကို အသစ္ျပန္စရရင္
သားသမီးေတြနဲ႔အတူေနတဲ့အခ်ိန္ကိုလက္္မလြတ္ခ်င္ဆုံးပါ”လို႔ျပန္ေျဖခဲ့ၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႔လူေတြက ဆံုးျဖတ္ျပီးရင္ ေနာင္တမရဘူးလို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ မဆံုးျဖတ္ခင္ ေသခ်ာ မစဥ္းစားခဲ့ရင္
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေနာင္တ ရၾကစျမဲပါပဲ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးပါတယ္။ ေငြဟာ
ရွာလို႔မကုန္ႏိုင္တ့ ဲ အရာပါတဲ့... ရွာေလေလ ရေလေလ လိုခ်င္ေလေလ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လုံေလာက္ျပီလို႔ မထင္ဘဲ
ေငြေနာက္ကိုပဲ ေကာက္ေကာက္ပါ ကုန္ၾကတယ္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ပိုလာ၀က္၀ံလို ကိုယ့္ေသြးကို ေသာက္ျပီး
ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့လူ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီလား...?
တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲႏိုင္တဲ့လူက ဘယ္ေတာ့မွ မဆင္းရဲဘူး။ မတင္းတိမ္ႏိုင္တဲ့လူက အျမဲဆင္းရဲေနတယ္။
Wednesday, March 26, 2008
ပိုလာ၀က္၀ံရဲ႕ပံုျပင္
Wednesday, March 19, 2008
နားခုိခြင့္ရင္ခြင္
ဝင္ခြင့္မေတာင္းဘဲနဲ မင္းရဲ့ေျခလွမ္းေတြက ေသခ်ာလွမ္းဝင္ခဲ့တယ္
ယိုင္နဲ႔ေနတဲ့မင္းရဲေျခလွမ္းေတြက အေျပးတပိုင္းနဲငါ့ဆိသို႔
တုန္ရိေနတဲ့လက္ေတြနဲ႔ ငါ့ကို တြဲခိုလို႔
ရီေဝေနတဲ့မင္းရဲ႕မ်က္လံုးမွာ ေၾကကြဲမူ႕ေတြကအျပည့္
လူပ္ခါေနတဲ့ မင္းရဲ့ နွတ္ခမ္းဖ်ားမွာ နာၾကည္းမူကအျပည့္
အို....... ပင္ပန္းလိုက္တာ
မင္းကုိဘယ္သူကမ်ား ဒဏ္ရာေတြရေစခဲ့တာလည္း
ခါးသည္းေစခဲ့တာလည္း
င႔ါကိုယ္ငါ သတိမထားလိုက္မိခ်ိန္မွာ
မင္းဟာ ငါ့ရင္ခြင္ထဲေရာက္ႏွင့္ေနျပီး
တုန္ရိေနတဲ့ မင္းရဲ့လက္ကုိဆုတ္ကုိင္ထားမိျပီ
လူပ္ခါေနတဲ့ မင္းရ့ဲ ႏွတ္ခမ္းဖ်ားကို ေႏြးေထြးေစခဲ့မိျပီး
ရီေဝေနတဲ့မင္းရဲ့ မ်က္ဝန္းအစံုကို ၾကည္လင္ေစခဲ့မိျပီး
မင္းရဲ့ လြမ္းေမာဆြတ္ပ်ံံ႕ဖြယ္ အနမ္းေတြက
ငါ့ရဲ့ ႏွလံုးသားထိ ပ်ံ႕လြင့္ခဲ့တယ္
မင္းရဲ့ ငိုရွုိက္သံတိုင္းမွား ငါ့နွလံုးသားေတြ တစစီေၾကမြေနခဲ့ျပီ
ငါမသိလိုက္ဘူး...
ဘာကိုမွ မသိလုိက္ဘူး...
ဒီအတုိင္းေလးပဲ....
ငါသတိရတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာေတာ
စကားေလးတခြန္းကုိ ႏွလံုးသားနဲ႕ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္
'ဒီရင္ခြင္မွာ နားခုိလွည့္ပါ ခ်စ္သူ'
Wednesday, March 12, 2008
အမွတ္တရ စိုင္းထီးဆိုင္
ေသျခင္းတရားကလည္း
ျမက္ခုတ္ဓားနဲ႔ ျမက္ပင္ေတြ
တပင္ၿပီးတပင္ရွင္းသလို ရွင္းလို႔
ငါတို႔ဟာ အပင္ေတြဆိုရင္
အရြယ္အစားအမ်ဳိးမ်ဳိး
အႀကီးအငယ္
အသက္အမ်ဳိးမ်ဳိး
နာမည္အမ်ဳိးမ်ဳိး
ဂုဏ္ပုဒ္အမ်ဳိးမ်ဳိး
သြားၿပီ၊ သြားၾကၿပီ
ဒီလို အခ်ိန္မေ႐ြး ေသမယ္မွန္းသိရင္
ငါ့အလွည့္မွန္းသိရင္
တေယာက္က တေယာက္ကို
အျပန္အလွန္ေပးအပ္ရမယ့္အရာေတြ
ေပးခဲ့မွာေပါ့လို႔
ကြယ္လြန္သူတခ်ဳိ႕က ေနာင္တရခ်င္
ငါ့အလွည့္ ငါတို႔အလွည့္က မက်ေသးဘူးဆိုရင္
ေနာင္တရစရာမ်ား ယူေဆာင္မသြားဖုိ႔ပါပဲ။ ။
သုခမိန္လိႈင္
(၁၀-၃-၂၀၀၈ ဘိုထီးကြယ္လြန္သည့္ေန႔၌ေရးသည္။ )
Monday, March 10, 2008
ခ်စ္သူ
လက္ဖဝါးေတြ ဆုပ္ကုိင္ရင္း
ကိုယ္တို႔ေတြ ၾကယ္ေတြဆြတ္ခူးၾကမယ္။
အနာဂါတ္ဆိုတာကလည္း
မင္းရွိမွ ျပည့္စံုလာမွာပါပဲ။
အိပ္မက္ကေလး ငါ့ရင္ထဲမွာ
ၾကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ ခိုတြဲေနတယ္။
ဟိုးမွာ ၾကည့္စမ္း
ေတာက္ပတဲ့ ငါတုိ႔ ေန႔စြဲေတြ
မင္းျမင္ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ
ငါဟာ မင္းအတြက္ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ပါပဲ။
ငါဘာမွမေတာင္းဆိုလိုပါဘူး။
မင္းငါ့နားမွာ ရွိေနဖို႔တစ္ခုပါပဲ။
မိုးကလည္း တေငြ႔ေငြ႔ ရြာတယ္
ဘာကိုမွ မစိုရႊဲခဲ့တာကလြဲရင္
ရင္ထဲကို ေရဝင္ခဲ့ရ။
နတ္ပူးမွာေတာ့ မေၾကာက္ပါဘူး
လူစုန္းပူးရင္ေတာ့ နံတတ္တယ္။
နက္ျဖန္ခါ ဘယ္သူျပန္လာမလဲ။
ေစာင့္ဆိုင္းရင္းႏွင္းေတြသည္းျပန္ေရာ
ေတာင္ေလလာရင္ ေရြ႔မယ္လို႔
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ပူက်က္ခဲ့ရတဲ့တိမ္
အခု အိမ္ျပန္ေရာက္ပါျပီ။
(BLUEANGEL)
Wednesday, March 5, 2008
ေအးအတူ ပူအမွ်
ေအးအတူ ပူအမွ် ဆုိတဲ့ ခ်စ္စရာ ဟာသေလးကို သေဘာက်လို႔ မႏွင္းပြင့္ျဖဴေလး ဆီကေန ကူယူ ေဝမွ်လုိက္ပါတယ္။ အားလံုးပဲေပ်ာ္ရႊင္ နိုင္ပါေစ။
ခ်မ္းေအးတဲ့ ေဆာင္းတစ္ညေနခင္းမွာ အဘိုးနဲ႔အဘြားတို႔ စံုတြဲဟာ မက္ေဒၚနယ္ စားေသာက္ဆိုင္ထဲကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း ၀င္လာပါတယ္။
အဲ့ဒီအဘိုးအဘြားစံုတြဲ ၀င္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆိုင္က လူေတြေတာ္ေတာ္ျပည့္ေနတယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ မိသားစုေတြ၊ ပ်ိဳပ်ိဳမ်စ္မ်စ္စံုတြဲေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ၾကားက အဘိုးအဘြားစံုတြဲအတြက္ ထိုင္စရာ စားပြဲလြတ္တစ္ေနရာကို ေတြ႔သြားၾကတယ္။
စားေသာက္ေနတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ.က အဘိုးနဲ႔အဘြားကို အားက်တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ၾကည့္ျပီး သေဘာေတြက်ေနက်တယ္။ ၾကည့္စမ္းပါဦး သည္အဘိုးၾကီးနဲ႔ အဘြားၾကီး ၾကည့္ရတာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ေလာက္ အတူေနခ့ဲၾကပံုရတယ္ေနာ္၊ သိပ္ၾကင္နာတာပဲ ဆိုတဲ့ မ်က္လံုးမ်ိဳးေတြနဲ႔ေပါ့။
ေနရာယူျပီးတဲ့အခါ အဘိုးၾကီးက ပိုက္ဆံေပးရတဲ့ ေငြသိမ္းစားပြဲကိုသြားျပီးစားစရာေတြကိုမွာတယ္။ အဘိုးၾကီးက ေငြရွင္းျပီးတဲ့ေနာက္ စားစရာေတြကို ဗန္းကေလးနဲ႔ ထည့္ယူလာျပီး အဘြားၾကီးဆီျပန္လာတယ္။
စားပြဲဆီ ျပန္ေရာက္ေတာ့ စားစရာေတြကို ဗန္းေပၚကေန စားပြဲေပၚႏွစ္ေယာက္သား ေျပာင္းေနရာ ခ်လိုက္ၾကပါေသးတယ္။
စားစရာေတြကေတာ့ ဟမ္ဘာဂါ အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔ တစ္လံုးရယ္၊ အားလူးေခ်ာင္းေၾကာ္တစ္ပြဲနဲ႔ ေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ရယ္။
ေနရာခ်လိုက္ျပီးတဲ့အခါ ေရပါးစကၠဴနဲ႔ ထုပ္ထားတဲ့ ဟမ္ဘာဂါကို အဘိုးၾကီးက ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ႏွစ္ပိုင္း အညီအမွ် ျဖစ္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုတစိုက္ ပိုင္းလုိက္တယ္။ ပိုင္းလို႔ရတဲ့ တစ္၀က္ကို သူ႔ ဇနီးသည္ အဘြားၾကီးေရွ.မွာ ခ်ေပးလိုက္တယ္။
ျပီးေတာ့ ပန္းကန္ထဲက အားလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ေတြကို အဘိုးၾကီးက ေသေသခ်ာခ်ာ ေရၾကည့္လုိက္ျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ ႏွစ္ပံုအညီအမွ် ခြဲေ၀လုိက္ျပီး တစ္ပံုကို သူ႔အဘြားၾကီးေရွ.မွာ ခ်ေပးလိုက္ျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေဖ်ာ္ရည္ကို တစ္ငံုေသာက္တယ္။ သူေသာက္ျပီးတဲ့အခါ အဘြားၾကီးကုိ ေဖ်ာ္ရည္ခြက္ေလး ကမ္းေပးေတာ့ အဘြားၾကီးကလည္း တစ္ငံုေသာက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဖန္ခြက္ကို သူ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ. အလယ္တည့္တည့္မွာ ခ်ထားလိုက္တယ္။
ေဖ်ာ္ရည္ တစ္ငံုဆီေသာက္အျပီးမွာ အဘိုးၾကီးက စ စားေနပါျပီ။ သည္အခါမွာေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာရွိတဲ့ တစ္ျခားစားသံုးသူ ပရိသတ္ရဲ. ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လို႔လာခဲ့ျပီ။ သနားစရာ ေကာင္းလုိက္တာေနာ္။ အဘိုးနဲ႔အဘြားခမ်ားမွာ တစ္ေယာက္စာေလးပဲ မွာစားႏိုင္ၾကတယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးကလည္း လူတိုင္းရဲ.ရင္ထဲမွာ မြေနမွာပါ။
အဘုိးၾကီးက ဟမ္ဘာဂါကို စားျပီးေနာက္ အားလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ေတြကို ေကာက္၀ါးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ စားသံုးသူမ်ားထဲက မေနႏိုင္ရွာေလတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္က ထျပီး အဘိုးအဘြားတို႔ စားပြဲကို သြားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အဘိုးတို႔ ၊ အဘြားတို႔ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္စာ ၀ယ္ေကြ်းပါရေစ။ ဒါနျပဳပါရေစလို႔ ေခ်ေခ်ငံငံ ေျပာလုိက္တယ္။
အဘိုးေရာ အဘြားပါ ေနပါေစကြယ္၊ တို႔မ်ား လံုေလာက္ပါတယ္ လို႔ေျပာတယ္။ အဘိုးတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ဘာမဆို ႏွစ္ေယာက္အတူ မွ်ေ၀ခံစားေနက်ကြယ့္ လို႔လည္း ေျပာလုိက္ေသးတယ္။
တစ္ဆိုင္လံုးမွာရွိတဲ့ ပရိသတ္အေနနဲ႔ကေတာ့ အဘြားၾကီးဟာ အခုခ်ိန္ထိ တစ္ဖဲ့တစ္ကိုက္မွ မစားေသးတာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အဘြားၾကီးက အဘိုးၾကီးေရွ.မွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္လို႔ အဘိုးၾကီးစားေသာက္ေနတာကို ပီတိမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ အဘုိးၾကီးနဲ႔အတူ ေဖ်ာ္ရည္ေလး တစ္က်ိဳက္ဆီ ေသာက္တဲ့အခါမ်ိဳးေတာ့ ရွိသေပါ့။ ဒါကလြဲရင္ အဘြားၾကီးက စားကို မစားေသးဘူး။
မေနႏိုင္လူငယ္မွာလည္း ပုိလုိ႔ေတာင္ မရိုးမရြျဖစ္လာျပီ။ အဘုးိတို႔ အဘြားတို႔ရယ္ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လိုမွ မၾကည့္ရက္လို႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဒါနျပဳခြင့္ေပးပါလား ခင္ဗ်ား လို႔ လည္း ထပ္ေျပာလုိက္တယ္။ သည္တစ္ခါ မွာေတာ့ အဘြားၾကီးက ေျဖျပန္တယ္။ ေနပါေစ ေမာင္ရယ္၊ အဘြားတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘာကိုမဆို ႏွစ္ေယာက္အတူ မွ်ေ၀ခံစားေနက်ကြဲ. တဲ့။ ဒါနဲ႔ လူငယ္ေလးခမ်ာလည္း သူ႔စားပြဲကို ျပန္လာခဲ့ရျပန္တယ္။
တိုတိုေျပာရရင္ အဘုိးၾကီး စားလုိ႔ ေသာက္လုိ႔ ျပီးသြားျပီေရာ ဆိုပါစို႔။ အဘုိးၾကီးက သူ႔ႏွဳတ္ခမ္းကို စကၠဴလက္သုတ္ပ၀ါေလးနဲ႔ က်က်နန သုတ္သင္သန္႔စင္ေနျပန္တယ္။ အဘြားၾကီးကလည္း ခုထက္ထိ သူ႔ေရွ.က စားစရာေတြကို မစားေသးပဲ အဘိုးၾကီးကိုပဲ ရႊန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္ေနတုနး္ရယ္။
မေနႏိုင္သူ လူငယ္ေလးလည္း မေအာင့္ႏိုင္တဲ့ အဆင့္ကိုျပန္ေတာ့တာမို႔ သူတို႔စားပြဲကို ကူးလုိက္ျပန္တယ္။ တတိယအၾကိမ္ အျဖစ္ သူ႔ကို တစ္ေယာက္စာ ၀ယ္ယူလွဴဒါန္းခြင့္ေပးဖို႔ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ျပန္တယ္။ သည္တစ္ခ်ိန္မွာလည္း မလိုအပ္ေၾကာင္း ၊ သူတို႔မွာ ျပည့္စံုေၾကာင္းကိုပဲ အဘိုးနဲ႔ အဘြားက ေခ်ေခ်ငံငံ ျပန္ေျဖျပန္တယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မေနႏိုင္ မေအာင့္ႏိုင္သူ လူငယ္က တည့္တည့္ပဲ ေမးခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။
အဘြားရယ္ ........ ခုထက္ထိ အဘြားတစ္လုတ္မွ မစားေသးတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ ခင္ဗ်ား၊ အဘြားေျပာေတာ့ အဘြားတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘာကိုမဆို မွ်ေ၀ခံစားေနက်ဆို။ ခုက်ေတာ့ အဘိုးက စားလို႔ေတာင္ျပီးသြားေပမဲ့ အဘြားက တစ္လုတ္ေတာင္မွ မစားရေသးဘူး။ အဘြားက ဘာကို ေစာင့္ေနပါလဲ ခင္ဗ်ား.................
အဘြားၾကီးက လူငယ့္အေမးကို သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေခ်ေခ်ငံငံ ျပန္ေျဖပါတယ္။
" သြား ေပါ့ သားရယ္......... သြား ကို ေစာင့္ ေန တာ ပါ ကြယ့္ "................ တဲ့ ။
Saturday, March 1, 2008
ပန္းခေရ
ပန္းခေရ နန္းေျမမွာတင့္ဖို႔
ပန္းအေျခြ လြမ္းေလကိုေမ်ွာ္
ပန္းခေရ ႏြမ္းေပမယ့္ေမႊးသမို႔
ပန္းစံေရး ပန္းေရြးကိုေမွ်ာ္
ပန္းခေရ ပန္လိုက္မွတင့္သမို႔
ပန္းဘဝ ႏြမ္းလိုက္တာေနာ္....
မင္းျမတ္ဘုန္း
